Dag 5 "How are you today"?

"How are you today"?

Na een lekker warm bad, duik ik op tijd mijn bed in. Ik merk dat die cellen van mij nog steeds niet helemaal op de juiste plek zitten. Elisabeth is nog niet thuis van haar cursus, hopelijk maakt ze mij morgen wakker met een positief bericht. Mijn tas, logboek en dictafoon, liggen start klaar.                                                                    

Ik word weer veel te vroeg wakker, zet een lekkere bak thee en lees nog even ter voorbereiding wat informatie over de verschillende stromingen in de pedagogiek. Zojuist hoor ik Elisabeth in de keuken, ik rol mijn bed uit, schiet snel even wat aan en loop haar tegemoet. Ik zie dat ze baalt en dan weet ik hoe laat het is. Ze legt uit dat de directeur me graag wilt ontvangen, maar vanuit het hoofdkantoor ze erg streng zijn en naast een bewijs van goed gedrag een onderzoeksplan willen zien. Nou denk ik, die kunnen ze krijgen! Maar dan wel in het Nederlands.... Mijn buik raakt er inmiddels een beetje vol van. En ik probeer me maar wat meer te focussen op het 'echte' onderzoek, wat volgende week gaat plaats vinden, op het Havergal College. Daar weten ze immers al sinds november dat ik een week op bezoek kom en heb ik nog geen vragen gehad of ik me wel goed heb gedragen of iets dergelijks. Ik houd mijn adem in, bij de gedachte of ik volgende week daar echt wel word binnen gelaten. Misschien is het verstandig om hier morgen even kennis te gaan maken. Dan weet ik gelijk welke metro of street car ik moet nemen. Het wordt tijd om even lekker naar buiten te gaan. Wat zal ik eens gaan doen en wat voor weer wordt het eigenlijk vandaag? Ik kleed me voor de zekerheid warm aan, bind mijn rugtas vast en ga op pad. Ik wandel een aantal wijken en parken door en verbaas me over de vriendelijke mensen die ik overal tegen kom. Op het vliegveld, in de winkels en restaurants. "How are you today?" daar beginnen ze vaak mee. Ik kom bij een kruispunt aan met een kaart in mijn hand en ben op zoek naar St.Lawrence Market. Er komt een mevrouw op me af en vraagt mij of ik de weg kan vinden. Ze helpt me, door een eindje met me mee te lopen. Dit is toch veel leuker dan binnen zitten, denk ik dan. Na een poosje verlaat ik de markt en loop ik de wijk weer door. In de verte hoor ik het geluid van een schoolbel. Het geluid van spelende kinderen doet mij sneller lopen. De kinderen hebben pauze en zijn heerlijk in de sneeuw een racebaan aan het maken. Wat hebben ze een plezier. Even twijfel ik of ik naar binnen zal gaan, maar dan zie ik de naam van de school en zakt de moed me in de boots en besluit ik door te lopen. Ik slenter nog wat verder en ik kan je vertellen, Toronto is een hele grote stad. Ik probeer de CN Tower voortdurend achter mij te houden om niet te verdwalen, maar op de een of andere manier is het mij toch gelukt om de verkeerde kant op te lopen. Ik snap er niks van.... Het is al laat en mijn benen, die al vanaf vanmorgen in beweging zijn, begin ik nu wel te voelen. Ik zie een taxi aankomen en steek gelijk mijn hand op. De chauffeur laat zijn raampje zakken en vraagt: "How are you today? Na een leuk gesprek met deze man, zet hij me netjes 'thuis' af. Elisabeth zit al op mij te wachten en ze heeft goed nieuws. Ik mag morgen de hele dag mee!!!!

                                                                "If you can dream it, you can do it"

Lieve groet, Mariëtte